Lost thoughts...: #2

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

#2

ποναω μ'ακους?
χαμογελαω για να μη βλεπεις τα δακρια στις ακρες των ματιων μου
μιλαω για να γεμιζω τη σιωπη...
φευγω για να χω τη ψευδευσθηση πως εχω καπου να γυρισω

...

To νουφαρο του ποιητη

Παραπατωντας μες την ερημο καλπαζει απο ηχο μεθυστικο σαν κυμα σαν μουσα μες το ποιημα που ψαχνει διεξοδο και φως τον ποιητη να φτασει μ'αυτος που να εμπιστευτει αυτο το δακρυ που τρεχει.... Ποσο μοιαζει με σεισμο που ζουσε μεσα στο βυθο για χρονια μ'ενα γλυκο φως των κεριων ν'ακουει τα χελιδονια...σαν τελευταια εικονα, φιλια που μειναν μονα και στον περιπλοκο ειρμο της σφαιρας εχει τη νυχτα παπλωμα των αστεριων το απλωμα και συντροφια στο σωμα των λουλουδιων το χρωμα και περπατωντας μες την ερημο της γκριζας ζουγκλας χρονια εχει τους σκυλους φιλους και τους φτιαχνει χαρτινα σαλονια.... Η μουσικη λενε ειναι ζωη αν ειναι ο κοσμος σιωπηλος- μ'ακους? Μια νοτα που'ρθε το πρωι ενα περιστερι να του πει..ενας καλυτερος του φιλος-ενας σκυλος θα του γλιψει στα ποδια μια πληγη... Αλλοκοτη η πολη και παλι τρεχουν τοσο ολοι..και μαγεμενοι τοσο αδιαφοροι ολοι γυρνανε σα χαμενοι ολοι...υπνοτισμενοι ολοι...αγχωμενοι ολοι...υποχρεωμενοι ολοι... Ξεκινησε λοιπον κι αυτη η Δευτερα-τα ιδια σκατα απλα σε αλλη μερα να ζει εδω μα να'ναι μες τη σφαιρα....ευχες να τους μοιραζει ομως να μη πλησιαζει αφου πολλες φορες η γλωσσα τους φαρμακια σταζει... -Ξεγνιαστος καβαλαρης των ονειρων λοιπον να ταξιδευει μαζι με την φωνη των πουλιων στο ουρανιο τοξο οδηγος τουριστικων λεωφορειων τους ξεναγει -αυτος το ξερει γεννηθηκε 'κει..στο γνωστο σταυροδρομι του ονειρου..σ'ενα τρελο καρναβαλι του πιο εντιμου κληρου ζει..με παρουσιες μοναδικες, πολυ κρασι, που γινονται ανθρωποι γεμιζοντας τη γη...... Τι ειν'αυτο που ζει στη λιμνη και κρατα το ποιητη... Νουφαρο,λεν' τα σμηνη, της γαληνης..της σιωπης.....