Μια μερα θα σηκωθω και θα φυγω μακρια...μακρια απο ολους αυτους......
Μακρια απο ολα αυτα..ολη αυτη τη ζοφερη παρακμη..
Μακρια απο τις τσιμεντενιες νεκρικες φυλακες τους......
Μια μερα θα σπασω καθε ρολοϊ που με συνδεει με το παρελθον και το μελλον τους..
Θα φορτωσω σ'ενα σαπισμενο καρο τα ονειρα μου
και θα κινησω για το πουθενα..
Μ ια μερα θα αφησω τις αλυσιδες που με εδεναν,σπασμενα κουφαρια ατσαλινων φιδιων...
Θα πεταξω αυτη τη μισητη μασκα και καθως αγγιζει τον τειχο του συμπαντος τους θα γινει
χιλια και ενα θραυσματα του κοσμου τους και του εαυτου μου..
Μια μερα θα ακουμπησω στον τειχο της σιωπης ολα οσα με βαραιναν τοσα χρονια
Θα παρω στην αγκαλια μου τις πιο ακριβες μου μνημες
και θα φυγω μακρια...
Στο δρομο..μια σταση μοναχα
για να παρω εσενα καρδια μου,φυλακα των φτερων μου....
Κι ετσι θα φυγουμε,θα πεταξουμε,θα χαθουμε...
για καπου που κανεις δε θα ξερει.....
για καπου που δε θα γνωριζουν ποιοι ειμαστε και τι ζηταμε...
καπου που θα'μαστε ελευθεροι.....
Μια μερα.....
