Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Ονειροπαρα(συ)λογιζομενη


"Φαε με" εγραφαν τα χρυσα γραμματα...και πως να αντισταθεις σε ματια που σταζουν καταρρακτες σοκολατας?....


Το φιδι κουλουριαστηκε στην αγκαλια ενος πρασινου φεγγαριου που κρεμοταν πανω απο τη calle de los Άrboles de Αrce για να σταξει ενα στεγνο δακρυ στη σκια του μαρμαρινου ιπποτη της Πλατειας...


-ποσο μακρια ακομη? αναρωτηθηκε....κι ακομα..


Το σκουλικι αδραξε την ευκαιρια ακουγωντας το και κρυφτηκε μεσα στη τρυπα του φα μινορε αναστεναγμου. Ενα περαστικο συννεφο ακουγοντας την σπαραξικαρδια φωνη βιαστηκε να γινει βροχη να ξεπλυνει απο το δρομο τους ηχους της μοναξιας...της σιωπης...


-πιο μακρια?ακομα?.....


.."καπου που κεινες οι δυο φιδογυριστες ουρες εννονονται σε μια...."σκεφτηκε και εφτυσε δηλητηριο στο χωμα...εκει που αργοτερα το πρωτερο συννεφο και αργοτερα βροχη αθελα του βλαστησε μια παπαρουνα με μαβια πεταλα και μπλε ελεκτρικ φυλλα...-την επομενη μερα οι αρχες την συνελαβαν για επιδειξια..ποινη...αποκεφαλισμος ..


Εγω απλα ετυχε να περναω απο'κει...την Plaza de los Sueños Inalcanzables...και μαζεψα το κεφαλι της...ματωμενο τοπι εκεινων των παιδαριων που φυτρωσαν ενηληκες...πηγα παραμερα πισω απο τον τοιχο της εκκλησιας ζωσμενη το μαβι κεφαλι και ζωγραφισα...ενα μοβ δρακο...

Το πρωι βρηκα στα ποδια του κρεβατιου μου ενα ζευγαρι κεχριμπαρενια ματια..να με κοιταζουν στωικα μεσα σε ανυπαρκτες κογχες ενος ανυπαρκτου κεφαλιου..μοναχα ενα ζευγαρι ματια..


Εκανε ψυχρα θυμαμαι...τοτε που στο φως της μερας ανακαλυψαν πως η εκκλησια ειχε γκρεμιστει...λενε πως τη νυχτα εκεινη ο διαβολος εβαλε το μανδυα της αμαρτιας και ξελογιασε τα ιερα και τα οσια...δε ξερω...δεν εμαθα ποτε..μοναχα που η περιεργια με εκανε το ιδιο βραδυ να ψαξω αν ειχε μεινει κανενα κομματι της ζωγραφιας μου....ετσι για το γαμωτο της παπαρουνας..

θα θελα να ξεχασω..μα δε μπορω...αυτο που αντικρισαν τα ματια μου....ισως και να με γελασε η νυχτα..μα ορκιζομαι πως ειδα ενα ζωο..με σωμα επρετου και δυο κεφαλια...ενα φιδιου κι ενα δρακου........